التهاب اپی‌کندیل خارجی یا «آرنج تنیس بازان»

زمان مطالعه: ۴ دقیقه

التهاب اپی‌کندیل خارجی یا اصطلاحا آرنج تنیس‌بازان(Tennis Elbow) ، یک وضعیت دردناک در آرنج است که بر اثر استفاده‌ی بیش از حد از این مفصل ایجاد می‌شود. تنیس و دیگر ورزش‌های راکتی این عارضه را به وجود می‌اورند. با این حال، فعالیت‌های دیگری هم در کنار ورزش، فرد را در خطر ابتلا به این عارضه قرار می‌دهند.

آرنج تنیس بازان التهاب یا در بعضی موارد پارگی جزئی تاندون‌هایی است که عضلات ساعد را به خارج آرنج متصل می‌کنند. عضلات و تاندون‌های ساعد در اثر استفاده‌ی بیش از حد – تکرار مداوم یک حرکت یکسان – آسیب می‌بینند. این آسیب باعث ایجاد درد و حساسیت به لمس در سطح خارجی ساعد می‌شود.

گزینه‌های درمانی متفاوتی برای آرنج تنیس ‌بازان وجود دارد. در اکثر موارد، درمان به صورت تیمی است. پزشک، ارتوزیست، فیزیوتراپیست، و در بعضی موارد جراح،‌ برای بهترین درمان ممکن با هم همکاری می‌کنند.

آناتومی آرنج

مفصل آرنج شما از ۳ استخوان تشکیل می‌شود: استخوان بازو (هومروس) و دو استخوان در ساعد (رادیوس و اولنا). در انتهای استخوان بازو، برجستگی‌هایی استخوانی وجود دارد که عضلات ساعد از آن‌جا شروع می‌شوند. به برجستگی استخوانی سمت خارج مفصل آرنج ، اپی‌کندیل خارجی می‌گویند.

در آرنج تنیس‌بازان یا التهاب اپی‌کندیل خارجی، عضلات و تاندون‌هایی که مسئول صاف کردن مچ و انگشتان هستند درگیر می‌شوند. تاندونی که معمولا در آرنج تنیس بازان درگیر می‌شود Extensor Carpi Radialis Brevis (ECRB) نام دارد.

علت التهاب اپی‌کندیل خارجی

• استفاده‌ی بیش از حد: تحقیقات اخیر نشان داده اند که آرنج تنیس‌بازان غالبا در نتیجه‌ی آسیب به عضلات خاصی از ساعد رخ می‌دهد. عضله‌ی ECRB به صاف نگه داشتن مچ کمک می‌کند. برای مثال حین بازی تنیس. وقتی در اثر استفاده‌ی بیش از حد، این عضله ضعیف شود، پارگی‌های بسیار ریزی در تاندون آن در محل اتصال به اپی‌کندیل خارجی روی می‌دهد. این وضعیت باعث ایجاد درد و التهاب می‌شود.
• فعالیت‌ها: ورزشکاران تنها گروهی نیستند که به آرنج تنیس‌بازان مبتلا می‌شوند. افرادی که در فعالیت‌هایی با نیاز به استفاده‌ی شدید و مکرر از عضلات آرنج شرکت می‌کنند هم در خطر ابتلا به این عارضه قرار دارند. مخصوصا نقاش‌ها، لوله‌کش‌ها و نجارها.
• سن: اگرچه هر فردی که ریسک فاکتورهای آرنج تنیس بازان را داشته باشد به آن مبتلا می‌شود، ولی اکثر مبتلایان این عارضه بین سنین ۳۰ تا ۵۰ سال قرار دارند.
• دلایل ناشناخته: آرنج تنیس‌بازان ممکن است بدون هیچ سابقه‌ی آسیب مکرر پیشینی ایجاد شود. به این وضعیت آرنج تنیس‌بازان Idiopathic یا ناشناخته می‌گویند.

علائم التهاب اپی‌کندیل خارجی

علائم آرنج تنیس بازان به تدریج بروز می‌کنند. در اکثر موارد، درد در مفصل آرنج بصورت خفیف شروع شده و طی هفته‌ها و ماه‌ها بدتر می‌شود. معمولا هیچ آسیب خاصی باعث شروع علائم نمی‌شود.

رایج‌ترین علائم و نشانه‌های آرنج تنیس‌بازان شامل:

• حس درد یا سوختگی در بخش خارجی آرنج
• کاهش توانایی گرفتن اجسام
• گاهی درد شبانه

این علائم معمولا با فعالیت ساعد مانند نگه‌داشتن یک راکت، چرخاندن آچار، یا دست دادن تشدید می‌شوند. معمولا دست غالب درگیری بیشتری دارد؛ با این حال هردو دست می‌توانند درگیر شوند.

معاینه‌ی پزشک

پزشک شما برای تشخیص، فاکتورهای زیادی را مد نظر قرار می‌دهد. از جمله‌ی این فاکتورها نحوه‌ی بروز علائم، ریسک‌فاکتورهای شغلی، و ورزش‌های اوقات فراغت هستند. پزشک از شما درمورد فعالیت‌هایی که باعث بروز علائم می‌شوند و محل بروز علائم سوال می‌پرسد.

اگر سابقه‌ی آسیب آرنج، آرتریت روماتوئید یا بیماری‌های عصبی دارید، حتما به پزشک خود در این مورد اطلاع دهید.

انواع درمان التهاب اپی‌کندیل خارجی

درمان غیرجراحی:

درمان غیرجراحی در ۸۰ تا ۹۵ درصد این بیماران موفق عمل می‌کند.

• استراحت: اولین گام در جهت بهبود یافتن، استراحت دادن به دست است. این بدان معناست که شما باید به مدت چند هفته شرکت در فعالیت‌هایی از قبیل ورزش، کار سنگین، و دیگر کارهایی که علائم را تشدید می‌کنند را کاهش داده یا متوقف کنید.
• دارو: استامینوفن یا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (مانند ایبوپروفن) ممکن است به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
• فیزیوتراپی: تمرینات خاصی می‌توانند به تقویت عضلات ساعد کمک کنند. از اولتراسوند، ماساژ یخ، یا تکنیک‌های تحریک عضلانی هم برای بهبود وضعیت عضلات استفاده می‌شود.
• ارتوز (بریس): استفاده از بریس باعث استراحت تاندون‌ها و عضلات و درنتیجه بهبود علائم می‌گردد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بریس می‌توانید مطلب «ارتوز یا بریس و انواع آن را بشناسید» را مطالعه کنید.

• تزریق استروئید: استروئیدهایی مانند کورتون، از قوی‌ترین داروهای ضد التهاب هستند. برای این کار پزشک استروئید را درون محل ملتهب تزریق می‌کند.
• شوک تراپی: در این روش امواج صوتی به آرنج فرستاده می‌شوند. این امواج با ایجاد خراش‌های جزئی باعث ترمیم محل آسیب می‌شوند.

درمان جراحی:

اگر علائم شما پس از ۶ تا ۱۲ ماه درمان غیرجراحی بهبود نیافتند، پزشک شما ممکن است جراحی را توصیه کند.

در اکثر روش‌های جراحی عضلات آسیب دیده را برداشته و عضلات سالم را دوباره به استخوان متصل می‌کنند.

روش مناسب جراحی به فاکتورهای متعددی بستگی دارد. میزان آسیب، وضعیت سلامت و نیازهای شخصی از جمله‌ی این فاکتورها هستند.

• جراحی باز: جراحی باز رایج‌ترین روش جراحی برای درمان آرنج تنیس بازان است. در این روش روی محل آسیب یک برش ایجاد می‌کنند.
• جراحی آرتروسکوپیک: این روش که با تجهیزات خاص انجام می‌شود تنها به یک برش بسیار ریز نیاز دارد.

مانند هر جراحی دیگر، جراحی‌های این عارضه هم ریسک‌های خاص خود را دارند.

این ریسک‌ها شامل:

• عفونت
• آسیب عصبی و عروقی
• طولانی شدن دوره‌ی توانبخشی
• کاهش قدرت
• کاهش انعطاف
• نیاز به جراحی‌های بیشتر

توانبخشی

پس از عمل جراحی، دست فرد را موقتا با یک اسپلینت (ارتوز) بی‌حرکت می‌کنند. پس از نزدیک به یک هفته، بخیه‌ها و اسپلینت برداشته می‌شوند.

پس از برداشتن اسپلینت، تمرینات کششی برای بازیابی انعطاف فرد تجویز می‌شوند. تمرینات قدرتی سبک حدودا ۲ ماه پس از جراحی آغاز می‌شوند.

پزشک باید زمان مناسب برای بازگشت به فعالیت‌های ورزشی را تعیین کند. این زمان معمولا ۴ تا ۶ ماه پس از عمل جراحی ‌می‌باشد. جراحی آرنج تنیس‌بازان در ۸۰ تا ۹۰ درصد مواقع موفق است. با این حال ممکن است قدرت اندام فرد مقداری کاهش یابد.